Bizans kitabının detayına girmeden eseri birkaç alıntı ile yorumlamak isterim. Eserin ilk perdesinde Sultan Mehmet’in Bizans’ı kuşatması an meselesidir. Sayfa 23’te, Başmabeyinci Spiridion ve Amiral Laskaris arasında geçen diyalogun bir kısmı şu şekildedir;

• Spiridion: Mehmet daha kente girmedi ya?
• Laskaris: Henüz girmedi, devletlim. Cenevizliler umutsuzca yaptıkları son bir atışla dinsizi durdurdular. Ama ellerine ne geçecek? Bu kanlı bozgun ancak Mehmet’in saldırganlık hırsını arttırmıştır ve Bizans artık fazla saldırıya dayanamaz.

Nitekim Sultan Mehmet’in Bizans’ı kuşatması an meselesiyken halkı, askerleri hatta imparatoriçeyi bile korku sarmıştı. Bu sebeple savaşarak kurtulamayacaklarını anlayan insanların son çırpışları da yetersiz kalmıştı. Hal böyleyken bazı kesim kendisine boyun eğenlere karşı yüce yürekli olan Sultan Mehmet’in buyruğuna girmeye hazırlanıyordu. “Çünkü Mehmet kendisine boyun eğenlere karşı yüce yüreklidir, fakat inatçı ve boş savunmalarla hırslandırılırsa hıncı öldürücüdür.” İmparatoriçe kadınlığını kullanarak Sultan’ı etkilemeye çalışmaya karar verir ve “O erkekler erkeği, kadınlar kadınının nasıl selamladığını görsün.” der.

Buna Rağmen Mehmet’in gücünü hafife alanlar, olayları kör olmamalarına rağmen göremeyenler, kendi imparatorlarını yalanlarla pohpohlayan bir kesim buluyordu. Tabi bu tarz insanlar her toplumda, her yüzyılda var olmuşlardı. Bilinçsizce liderlerine, öncülerine inanan bu insanlardan bazıları “…fakat imparatorumuzun kutsal yüzünü sur üzerinde görünce bu tanrısal görünüşten ezilmiş bir durumda, fakat yine de hayranlık içinde diz çökmüş ve kanlı silahlarını ellerinden düşürmüşler.” şeklinde konuşmaya, çevresindeki diğer cahilleri etkilemeye devam eder. Kulaktan kulağa yayılan bilgilerle, pireyi deve etmelerle Bizans ordusunda “çayırdaki otun sayısı kadar”, “Ormandaki ağaçların yaprakları kadar, “Çöldeki kum taneleri kadar…” savaşçı olduğuna inanıyorlardı. Böyle olsa bile Mehmet’in karşısında duramayacaklarını fark edemeyecek kadar kör olan bu insanların sonu zaten belliydi. Eserin ikinci ve üçüncü perdesinde İmparatorun sonunun nasıl geldiğini, son çırpınışlarının çaresizce ve yetersiz oluşunu okuyoruz.